شعر و شور دشتیاتی (مجموعه اشعار محلی)

احمد منصوری در سوم شهریور ۱۳۳۷ در خورموج به دنیا آمد، تحصیلات ابتدایی را در شهر خورموج و دوره دبیرستان را در شهر بوشهر گذراند و با گرفتن مدرک دیپلم در سال ۱۳۵۴ وارد دانش سرای راهنمایی و در سال ۱۳۵۷ به عنوان دبیر علوم تجربی استخدام آموزش و پرورش شد. در سال ۱۳۷۰ موفق به اخذ مدرک کارشناسی و در سال ۱۳۸۶ به مقام بازنشستگی نائل آمد. وی از دوران کودکی به شعر علاقه داشت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی به صورت جدی سرودن شعر را دنبال کرد. سروده‌های این شاعر بیشتر محلی و به زبان و گویش مردم دشتی و خورموج با مضامین مذهبی و با درون مایه طنز است.

مجموعه شعر “شعر و شور دشتیاتی” اولین اثر مستقل احمد منصوری شاعر نام آشنای دشتی ست که در ۱۸۴ صفحه شامل ۶۸ عنوان شعر در قالب دوبیتی، غزلیات، چارپاره ها، قطعه، قصاید، مثنوی و مسمط می باشد.

درآمدی بر شعر محلی:
شعر محلی دشتی گویش ساکنان عطش و هم زادان داغ صحرهای بُک گرفته است. آنها که آب را می فهمند و با تش باد، خارستان های شور و شب های کم نور مأنوسند. چگونه می توان با این مردم از شراب و شاهد سرود و از ترانه ی بلبل و شکفتن گل باز گفت که نمکی بر ناسور سینه ی آنهاست. اما مردم آن روزگاران کم و بیش بر قدم های خود استوار بودند. از مشک و دولک خود آب می خوردند و بر دیوارهای خشتی و ساروجی ساخت خود تکیه می زدند. در کپرها و پاشلی های خود می آسودند و با توه ریز و رگاک و بُن کیسه و بُیُنگ خودشان قوت می گرفتند. با بنگو و میل و ارپه و سربرنجاشک و زیتون خود شفا می یافتند. چوپان ملکین دست بافت خود را می پوشید و بازیار کوفته و چوقه و چادر شب پره گردانی همسر خویش را بر سر می کشید. هر چه می خواستند از همین صحرا و از همین نخل ها فراهم می شد. از ظرف آبخوری تا فرش زیرانداز و کلاه و سفره و زنبیل و دغاله گرفته تا سایر اثاث خانه. امروز دیگر نه با دیدن گله های آهو و هوبره و کوکر جان آدمیزاد تازه می شود و نه با شنیدن آوای تی تونگ در شب ها سکوتی شکسته! دیگر حتی برای ساختن قفس، ترکه گزبش های خودمان به کار گرفته نمی شود و خارک شکر رنگ و شیخ عالی را در دغاله های پیشی به سوغات نمی برند.

به قلم استاد احمد منصوری:
شاعر محلی سرا خود را متعلق به مردمی می داند که در دوران زندگی مادری و ماشینی، فرهنگ و آداب و رسوم ریشه دار قومش در حال فراموشی و فروپاشی است و می کوشد عمر خود را در راه حفظ و تقویت این آداب صرف نماید. بحمدالله این باور تقویت یافته و شاعرانی در سطح منطقه بار این رسالت را به دوش گرفته و مخاطبان این نیاز را با عمق وجدان حس کرده اند. امید است خانواده ها بیش از پیش فرهنگ بومی خویش را پاس بدارند و این باور را به آیندگان منتقل نمایند. حضور حداقل این مجموعه ها در سبد مطالعاتی خانواده ها می تواند مانع از به حاشیه رفتن و فراموشی آداب و سنن پدران و اجداد ما شود. جالب اینجاست که این آداب و اصطلاحات در جای جای استان ما کم و بیش دست نخورده باقی مانده است و می تواند منبع خوبی برای یک رنسانس هنری در منطقه باشد و هنرمندان با استخراج آنها و بکارگیری در نمایش ها و فیلم ها و سایر شاخه های هنر به غنای فرهنگی منطقه کمک نمایند.

شعر و شور دشتیاتی با موضوعیت شعر محلی دشتیاتی در سال ۱۴۰۰ با تیراژ ۵۰۰ نسخه توسط انتشارات نگاه آشنا به بازار کتاب عرضه شد.

نمونه غزل و دوبیتی از کتاب:
“گلگشت بهارون”
بهار اندن نه تو باغ و گلستون
که تا فرش سکونچه نیش ایوون
نیسن جی پا که رچ هونی تو جی رچ
گلن اینجا و اونجا بس فراوون
کشیدن سفره کش تا کش تو صحرا
خلایق واین امرو همه مهمون
چشوک واکش چتن زهره تراکی
پس کرچاله دهکش خوت ملرزون
هوا شکر خیا مث دهن میشن
یه اسمی شن فقط چله ی زمستون
بیو ری تمپلویی سیکو صحرا
کمی دست سی بُرمت که سیه بون
نویمو بوورت تا خوت نوینی
دیارن خوش نه پیشارو نه پنهون
چه واین کنگل و چرم و چت و چیت
در و دلوال و چاک و اهن و اوگون
هزار و هفت رنگاین مسیله
کلون، سرخ و سفی و زرد و الوون
بهار اندن کر دیوار و بُرگی
تو اورو کن تو اوشی حلق نودون
زمیکاره که تا دیگ بی سوخ زار
هلا هن چار کنجش حجله بندون
دومن تا بال سوزن سی تماشا
تل و تپار و چال و دشت و بستون
کف دسّی بیو بشمار تهنا
نکه اصلا شماره ویمو آسون
تو صحرا تش برک از دس چش گا
و خندل ره بنک چندین و چندون…
****
خشن بای و خشن تیفون دشتی
خشن دمباز نخلسون دشتی
میشو هر سرزمینی شعر فایز
همونجا هن سر و سامون دشتی

لیلا حیاتی