همصدا با نخل های تشنه (مجموعه شعر)

“همصدا با نخل های تشنه” مجموعه شعر “سید محمدرضا هاشمی زاده”

سید محمدرضا هاشمی زاده فرزند سید مرتضی در سال ۱۳۳۰ خورشیدی در خورموج و در خانواده ای عالم و دینی دیده به جهان گشود. وی دارای مدرک کارشناسی جامعه شناسی و در حال حاضر بازنشسته آموزش و پرورش و ساکن شهر خورموج است.

از استاد هاشمی زاده تاکنون چندین اثر به نامهای”درنگه”، “از خاک تا افلاک”، “سوز و؟ساز”، “ساحت سرخ اجابت”، “شقایقهای بیرم”، “شقایق های ساحل” و “همصدا با نخل های تشنه” به چاپ رسیده و “دشتی در آئین تاریخ” (دایره المعارف دشتی در دو جلد)و “آداب و رسوم و فرهنگ مردم جنوب” در نوبت چاپ است.

باز دشتی و از دشتی قلم زدن
شهرستانی که یک ملت به آن دیار افتخار می کند، چگونه است که به این مراتب می رسد؟ چگونه می شود که جای جای آن عالم پرور می شود؟ غیر از صفای باطن و صدق دل مردمانش بوده است؟دشتی از دیرباز تا بحال زادگاه صاحب دلان و صادق کلامانی همچون فایز و حقایق نگارها بوده و نمونه بارز امروزی این سامان امثال استاد هاشمی زاده هاست. در تک تک اشعار و کلام فرهیختگان دشتی، صفا، صداقت و سادگی موج میزند. سادگی مردمان این منطقه به شکل منحصر به فردی از قلم بزرگان این دیار تراویده است. قلم این سامان با تظاهر و ریا بیگانه است. قلم آنان صدای دل مردمان رنج کشیده و شوریده دلانی شده که بی تکلف و بی ریایند. آنها نمایندگانی شایسته برای مردمی فرهنگی شده اند که دوای غم و اندوه شان را در قلم ساده و دلنشینان جسته و بار دردشان را با همان قلم به اشکال مختلف نغمه هایی همچون شروه زدوده اند. راز ماندگاری دشتی را تنها می توان در مصرع شیخ اجل سعدی جستجو کرد؛ که هرچه ازجان برون آید، نشیند لاجرم بر دل

“همصدا با نخلهای تشنه” حاصل تلاش های شعری استاد از سالهای ۸۰ تا ۹۰ است. این اشعار باموضوع های دفاع مقدس، ایثار و شهادت و فداکاری خانواده شهدا و وصف شجاعت مردم شهرستان دشتی در دوران دفاع مقدس با مضامینی نو، ساختاری دلنشین و همسو با شعر معاصر و شامل یکصد و بیست غزل، سی رباعی و سی دوبیتی ست.

نمونه رباعی:
آلوده به گِل چشمه ی زمزم نکنید
از آینـــــه ها سـنگ فــراهم نکنید
هر شب شبمان ســـیاه تر می گردد
تعـــداد ســـــتاره هایمان کـم نکنید

نمونه دوبیتی:
زمین در بستر شب خواب می رفت
شب از تشویش و بی مهتاب میرفت
و من افتــاده برگ از شاخــه ای که
پس از عمــــری بروی آب می رفت

“همصدا با نخل های تشنه” با موضوعیت شعر فارسی و شعر مذهبی در سال ۱۳۹۰ با تیراژ ۱۰۰۰ نسخه توسط انتشارات بادمهر به بازار کتاب عرضه شد.

غزلی برگرفته از نام کتاب:
ناقوس مرگ می کشد این زنگ نخل ها
دارد عطش به حنجــــره آهنگ نخل ها
دستی به رنگ مهر و محبت نمـانده است
تا گل کند به هیــــــأت پرونگ نخل ها
پس کوچه های خلوت ما کاش می گرفت
فصل عطش نهـــــایتی از رنگ نخل ها
شعرم نوشت نام تو را بـــا دو بیت اشک
وقتی که نیست قلب کسی تنگ نخل ها
بعد از تو چشم تشنه پـرستی نداده است
آبی به هُـــــرم ریشه ی دلتنگ نخل ها
انگار یک قرابت دیرینــــــه داشته ست
این زخمه های شروه به فرهنگ نخل ها

🔹به قلم استاد محمدرضا هاشمی زاده:
چشم هایم رفیق نیمه راه شدند
دیر آمدی و عمــــر دل من تمام شد …

پس از عدم نتیجه گیری در بوشهر در مورد مشکل تار بیـــنی و کم سویی چشـــم هایم، با پاسخ نه چندان امید کننده پزشکان فوق تخصص بوشهر، برای ادامه درمان و رفع مشکل چشـم هایم که مدت هاست به درد شــدید و تارچشمی و غم کم بینایی مبتلایم، عازم شیرازشدم. توسط پــزشکان فوق تخصص چشـم آنجا نیز جواب رد شنیدم و مشکل را ازبین رفتــن کلی سلول های بینایی چشممم اعلام کردند و حالا ناامیـد به شهرم برگشــته ام که حتـی تایپ و نوشتن و فعالیت های های مختصر نوشــتاری و خوانـدنی نیز برایم بسیار مشکل شده است، واقعا در این روزهای تنهایی که همه ی عشـق و امیـدم قلمـم و نوشتن و ســرودن بود یکبـاره از دســـت رفتــه و شــرمنـــده پیام های محـبـت آمیــز دوســتـانی شدم که سـال هـاست از ســـراســر کشـور مـورد محبتـشان قـرار گرفته ام و حالا دریـــغ از چند خطی پاسخ که چشــم هایم یـاری ام نمی کنند. این بود حاصل ســی ـ چهــل سال خدمتــم و عــاقبــت عمــری که بر سر ارزش و اعتبار قلم گذاشتم. خدایا غیر از تو نه کسی میبینم نه یـار و همنفسی تا در این بی تکیـــه گاهی دستم گیرد. چشم هایم را بخاطر خدمت به راه خودت به من بازگردان

✍️ لیلا حیاتی